Εορταστικό patchwork

Είναι μεσημεράκι. Η γαλοπούλα σιγοψήνεται στους 200 κυοφορώντας κιμά με κάστανα. Ο αριθμός των σερβίτσιων στο τραπέζι ρουφιανεύει πως είσαι κι εσύ μέλος της  ελληνικής πυρηνικής (ή μήπως σκληροπυρηνικής;;) οικογένειας…

το εθιμοτυπικό-γενεαλογικό τραπέζι έχει αρχίσει ήδη να εκτυλίσσεται χωρίς καν να σε ρωτήσει… Ένα χτύπημα του κουδουνιού και σε βάζει σε θέση υποδοχής στην εξώπορτα… Έξαφνα το σπίτι γεμίζει από συγγενείς κάθε ηλικίας. «Αυτό δεν είναι σόι. Αυτός είναι ο Πανσερραικός σε χριστουγεννιάτικο ντέρμπι» μονολογείς από μέσα σου…

Έχετε βολευτεί όλοι στο τραπέζι. Η γαστρονομική υπερβολή βρίσκεται μέσα σε πιατέλες, πυρέξ,  ταψιά και  γαβάθες! «Αθάνατε Έλληνα! Η Τρόικα δεν έχει θέση στην κοιλιά σου!». Εν συνεχεία ξεκινά η ποτηρομαχία- quality check της Costa Boda…«Εις υγεία, χρόνια πολλά, καλή χρονιά, μπλα μπλα μπλα…». Τι κι αν κάθεσαι στην άνω ρούγα της ροτόντας. Πρέπει να σηκωθείς απ’ τη θέση σου και να κάνεις stretching πάνω απ’ τη γαλοπούλα και τα σαλατικά, προκειμένου να τσουγκρίσεις κι εσύ το ποτήρι σου. Γιατί αλλιώς δεν θα σου πάει καλά ο χρόνος…(τι κι αν είσαι απολυμένος, σου χουν κάνει περικοπές, κατέθεσες τις πινακίδες του αυτοκινήτου στην εφορία και σκέφτεσαι να αγοράσεις γάιδαρο. Το ποτήρι, θα τα γιατρέψει όλα..)

Έχοντας φάει με δέκα μασέλες, στο τραπέζι έχουν απομείνει μόνο κάτι τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες ανακατεμένες με ψίχουλα και ίχνη ξεστρατισμένου μαρουλιού. Θα θεωρηθείς αιθεροβάμων, εάν πιστέψεις πως όλα τελειώνουν εδώ… Το μπαράζ αθυροστομίας ξεκινά με την είσοδο του κουραμπιέ στο τραπέζι..Κάπου εδώ είναι η στιγμή που η γιαγιά θυμάται πώς πέρασε τα Χριστούγεννα του 1975 (δείγμα πως η μαλάκυνση βρίσκεται ακόμα σε απόσταση ασφαλείας..). Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως γίνεται απ’ την εορταστική περιγραφή της μεταπολίτευσης να καταλήξει σ’ ένα ιδεολογικό παραλήρημα δηλώνοντας με ζέση πως το sex είναι βιολογική ανάγκη ενώ ο γάμος όχι… και απειλώντας τον παππού για επερχόμενο διαζύγιο...Λίγο ακόμα να καθυστερούσε το χάπι της πίεσης και θα το κρέμαγε το σουτιέν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Στο καπάκι παίρνει σειρά η θεία, η οποία προσπαθεί εδώ και κανα τέταρτο να διασχίσει την απόσταση σαλόνι-κουζίνα με το πι! «κορίτσι μου πότε παίρνεις πτυχίο…;;» σε ρωτάει με βλέμμα απορημένο. Εσύ βέβαια γνωρίζεις από πρώτο χέρι ότι είσαι ήδη τριάντα, έχεις αποφοιτήσει εδώ και καμιά εφταετία, μόλις έκλεισε η εταιρία στην οποία δούλευες κι έχεις κάνει τη διανομή βιογραφικών καθημερινή πανάκεια… «Καλύτερα να παλεύει με τον κουραμπιέ κι ας ρίχνει όλη την άχνη στο πάτωμα απ’ το Parkinson…».

Εν συνεχεία το λόγο παίρνει ο μπατζανάκης ο οποίος αποφασίζει να εκθέσει τα ερωτηματικά του για το πού βαδίζουμε ως έθνος. Δεν παραλείπει φυσικά να μας θυμίσει όλα όσα προσπαθούμε να περιφρονήσουμε για τρείς ημερήσιες ώρες: την ανεργία μας, τα καβούρια που έχουν καταλάβει το πορτοφόλι μας, τις αυξήσεις που εγκαινιάζουν το 2011, την κυβερνητική σαπίλα, την κοινωνική μας έκπτωση και φυσικά τη συναισθηματική αποξένωση… «Και σε περίπτωση που ξεχάστηκε κανείς… Χρόνια Πολλά..»

Ευτυχώς δεν είσαι μόνος σ’ αυτό! Να ναι καλά τα ξαδέρφια (όχι τα εξάχρονα που σου χουν κάνει το δωμάτιο πεδίο πυρηνικής μάχης..) και οι φίλοι-καμικάζι που μετά από ένα surreal event σαν κι αυτό, αποδεικνύονται τελικά αρκετά σινεφίλ…!

Not bad at all!

Καλές γιορτές! 

Γαστρονομικός Κατακλυσμός

Υπάρχει μια νέα τάση που κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα στην ελληνική βιομηχανία οπτικοακουστικών λυμάτων. Και φυσικά μη θεωρήσει κανείς πως πρόκειται για προϊόν εγχώριας πνευματικής σύλληψης..Στη χώρα του ιδεολογικού copy paste, η αυτοπεποίθηση χτίζεται πάντα με γνώμονα τον δανεισμό… και ουχί  την πρωτότυπη δημιουργία! 

Για αρχή παρακολουθώ το τηλεοπτικό daily fix: «Όταν o Poul Thomsen γνώρισε τον Γιωργάκη», συνειδητοποιώντας για άλλη μια φορά πως κάθε γνήσιος Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να συμπεριλαμβάνει στην εβδομαδιαία καταναλωτική του λίστα τη διόλου ευκαταφρόνητη πλέον βαζελίνη. Λίγες ώρες αργότερα, έχω κι όλας γίνει ένα ψυχολογικό ράκος παρακολουθώντας τον Στέλιο Μάινα να πηγαινοέρχεται Δευτέρες ατελείωτες στη Σπιναλόγκα χωρίς να βλέπει  μιαν άσπρη μέρα. Είμαι ήδη σε απόσταση αναπνοής απ’ τη βαλεριάνα όταν το χέρι μου πατάει το κουμπί και ξαφνικά μπροστά μου ορθώνεται μια στρατιά επίδοξων μαγείρων, οι οποίοι μοχθούν για να στερεώσουν μια συμμαχία πορτσίνι πάνω σε τρία εσκαλόπ που «τα λένε» αλα εστραγκόν σε τόνους βινεγκρέτ.

Στο γειτονικό κανάλι, μια ομάδα αντίδικων σεφ προσπαθούν να εθίσουν έναν σολομό στον αλκοολισμό, ενώ παράλληλα σουρώνουν και κανα μακαρόνι για να «σπάσει» η βοτκίλα. Η ερώτηση της παρουσιάστριας δε, με κάνει να υποπτεύομαι πως η γαστρονομική κούρσα διεξάγεται στα μαγειρεία του ΠΙΚΠΑ: « Tώρα τι είναι πιο σημαντικό; Να βγει ωραίος ο σολομός η να πετύχει η παρουσίαση του πιάτου»;;; Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος που θα φάει sushi ασβού μόνο και μόνο επειδή εδράζεται σε πιατέλα Costa Boda διακοσμημένη με σος tartar;; Ένας απ’ τους κριτές μάλιστα ρωτάει τη διαγωνιζόμενη τι ονειρεύεται να κάνει μετά το πέρας του παρόντος παιχνιδιού… Λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν  ότι χώρα διεξαγωγής του συγκεκριμένου διαγωνισμού είναι η Ελλάδα του 2010, το πιθανότερο είναι πως η συγκεκριμένη θα γίνει αναμφισβήτητα αρχιμαγείρισσα στα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών…

Βέβαια υπάρχουν και οι συγκινητικές στιγμές της υπόθεσης. Όπως για παράδειγμα η στιγμή που η επίδοξη παίχτρια, ως άλλη   Julia Child παραθέτει το γοερό και κροκοδείλιο δάκρυ της, την ώρα που αποχωρίζεται τον μεγιστάνα της κουζίνας, Gordon Ramsay για τα μάτια μιας κακοψημένης τσιπούρας και μόνο…

Το γιατί όμως οι παρουσιαστές αυτών των εκπομπών πλασάρονται ως φωνητικό κράμα Ρούντολφ Ες και Πατακού είναι κάτι που δεν μπορώ να το εννοήσω… Δηλαδή άμα ο σεφ δε νιώθει ότι πρωταγωνιστεί στον «Λυκάνθρωπο του Λονδίνου» δεν δένει η σάλτσα Μαδέρα;

Απ’ την άλλη, ok. Να δεχτώ ότι απ’ την πολύ οπτικοακουστική γαστρονομία έχω πάθει «το άγχος της χύτρας». Τουλάχιστον όμως προτιμώ να βλέπω το μοσχάρι ως επάξιο παράγωγο μαγειρικού ίστρου παρά ως φωτογραφικό φετίχ στα πλατό του next top model… Άσε που εκεί άντε να ξεχωρίσεις το προφανές απ’ το αφανές… Οσομπούκο με δωδεκάποντο Prada…Δε με χαλάει καθόλου!

Εορταστική νότα

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζουν κάτι από μουχλιασμένη μπομπότα..Περπατάω στο δρόμο και ξαφνικά το βλέμμα μου αποσπάται από έναν ταλαίπωρο χιονάνθρωπο που υποκρίνεται χριστουγεννιάτικο οργασμό δίπλα σε μια μεγαλοπιασμένη πόα η οποία πασχίζει να «παίξει» το  φωτισμένο έλατο. Λίγο πιο κάτω παρατηρώ τον έναν και μοναδικό πυλώνα της οδού, στολισμένο με έναν τάρανδο, του οποίου μάλιστα του λείπει το δεξί κέρατο. Προφανώς το φονικό θα έγινε τη μειοψηφική μέρα που δεν απεργούσαν τα τρόλεϊ… Δεν αποκλείεται βέβαια, το παραπάνω κρούσμα ακρωτηριασμού να ήταν αποτέλεσμα συνδικαλιστικής πορείας περιστεριών που διαδήλωναν στα σύρματα ενάντια στα νέα μέτρα κουτσουλιάς... Όλα να τα περιμένει κανείς…

Κατηφορίζοντας στον κεντρικό, φάτσα μπροστά μου αναβοσβήνουν κάτι φωτάκια: «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ»… Λόγω όμως του ότι μετράνε ζωή από τότε που η προγιαγιά μου μπήκε στην εμμηνόπαυση, μεταδίδουν το σουρεαλιστικό τους μήνυμα κάπως έτσι : « ΑΛΗ     Χ ΟΝ Α» (κατά το Σελήνη πάει άσυλο…), κάνοντας με για μια στιγμή ν’ αναρωτιέμαι αν έπεσα θύμα οπτικής απάτης ή αν βρίσκομαι σε κρίση ιδρυματικού πανικού..

Λόγω παρατεταμένης πείνας λέω να μπω στον πρώτο φούρνο που βρίσκω μπροστά μου. Ο συνωστισμός του κουραμπιέ στη λαμαρίνα μου κάνει κάτι σε πρόωρο τοκετό. «Μπουγάτσα και πάλι μπουγάτσα», σκέφτομαι και βγαίνω έξω να συνεχίσω τη βόλτα μου στο χριστουγεννιάτικο ναρκοπέδιο!

Μιας και στο ψυγείο μου επικρατεί η απόλυτη αποκέντρωση, αποφασίζω να μπω σε κανα σουπερ μάρκετ γιατί αυτό το Milner on the rocks μου χει τσακίσει το στομάχι τρείς μέρες τώρα… Με μιας, το τετριμμένο χριστουγεννιάτικο hit-άκι “jingle bells”  διαπερνάει τ’ αυτιά μου. Ε, η αλήθεια είναι πως τα μάτια μου έχουν περάσει τόσα και τόσα περπατώντας στους δρόμους… μια ελαφρά βλάβη στην ωτική φλέβα σίγουρα θα συμπληρώσει τη μέρα! Στα ράφια οι γνωστές χριστουγεννιάτικες προσφορές: Στα πέντε sveltο δώρο ένας φουσκωτός Άγιος Βασίλης… Μα τι να τον κάνω τον  μαθουσάλα άγιο αγαπητέ Πριζουνίκ, τη στιγμή που κοιτάω τα ράφια και οραματίζομαι δωροεπιταγές για έγκαιρη αποπληρωμή περαίωσης;;;

Μπαίνω στο αυτοκίνητο για την επιστροφή απ’ αυτή την υπέροχη βόλτα στο χριστουγεννιάτικο τσίρκο του παραλόγου. Ανάβω ραδιόφωνο και στα fm ακούγονται οι Wham με την ευγενική συνδρομή του George Michael στο  άσμα της πανεθνικής πρωτοτυπίας, με το οποίο θυμάμαι ν’ αλλάζω χρόνο το έτος  που φύτρωσε και το τελευταίο νεογιλό μου δόντι!

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως φέτος έχω μπερδέψει τα Χριστούγεννα με τις Απόκριες.. Λίγο το κλιματολογικό σκηνικό που θυμίζει κάτι από κρίση θερμοπληξίας στο Miami , λίγο η τσέπη που τελεί υπό κατάληψη αφραγκιάς, λίγο η μαζική λοβοτομή που δεν επιτρέπει ούτε καν τον επί τόσα χρόνια υποκρινόμενο αλτρουισμό… Νομίζω πως θα τη φάω τη γαλοπούλα με τον ταραμά στο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι πως στις 31/12/2010 και ώρα 12:01 η  ευχή… «ΚΑΛΑ ΝΑ ΜΑΣ ΜΠΕΙ»….  Θα δηλώνει πως υπάρχει και κάτι ρεαλιστικό σ’ αυτή την ιστορία…. 

Εκτός Τόπου Και Χρόνου

Δεν ξέρω τελικά τι μετράει περισσότερο σ’ αυτή τη ζωή. Να καλλιεργείς το μέσα σου ή να πασχίζεις να επιπλεύσεις; Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάκτηση για κάποιον απ’ το να μεταχειρίζεται επάξια το προνόμιο που λέγεται «άνθρωπος». Μεγάλωσα έχοντας στο μυαλό μου πως η λέξη αυτή είναι εφάμιλλη της ευαισθησίας, του αλτρουισμού, της ανιδιοτέλειας, της αισιοδοξίας, της αγάπης, της εχεμύθειας, της ειλικρίνειας, της ισότητας, της εμπιστοσύνης, της συμπαράστασης. Μιας ατέρμονης αλυσίδας στοιχείων - λεκτικών τέκνων ορισμένης λυρικότητας.

Έμαθα να λέω «ευχαριστώ, γιατί έτσι θα γινόμουν «καλό  παιδί». Να μοιράζομαι τα παιχνίδια  μου, γιατί έτσι θα έκανα φίλους. Να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, γιατί έτσι θα γινόμουν καλή μαθήτρια. Να περάσω στο Πανεπιστήμιο γιατί έτσι θα γινόμουν πετυχημένη φοιτήτρια. Να λέω την αλήθεια, γιατί έτσι θα μ’ εμπιστεύονται. Να είμαι πάντα στην ώρα μου γιατί έτσι θα με υπολογίζουν. Να  είμαι εκεί όταν με χρειάζονται γιατί αυτό σημαίνει φιλία. Να είμαι καλός ακροατής γιατί αυτό σημαίνει κατανόηση. Να δωρίζω την ψυχή μου γιατί αυτό σημαίνει έρωτας. Να είμαι συνεπής στη δουλειά μου γιατί αυτό σημαίνει επαγγελματισμός. Να μην προδίδω τις εξομολογήσεις των φίλων μου γιατί αυτό σημαίνει εχεμύθεια. Να τους συμπαραστέκομαι στα δύσκολα γιατί αυτό σημαίνει στήριξη. Να χαμογελάω ακόμα κι όταν μέσα μου βρέχει, γιατί αυτό σημαίνει δύναμη ψυχής. Να ρισκάρω, γιατί αυτό σημαίνει αληθινή δοκιμασία. Να είμαι πάντα διακριτική γιατί αυτό θα πει «λεπτότητα». Να υποχωρώ όπου χρειάζεται, γιατί έτσι συμβάλλω στην κοινωνική ομοιόσταση. Να λέω «ναι» ακόμα κι αν φλερτάρω το «όχι», γιατί αυτό σημαίνει υπέρβαση. Να συγχωρώ, γιατί αυτό σημαίνει μεγαλοψυχία. Να «κλείνω το μάτι» σ’ αυτούς που με χρειάζονται, γιατί αυτό σημαίνει υπόσχεση. Να λέω «παρακαλώ» ακόμα κι αν δεν ακούω ποτέ «ευχαριστώ» γιατί αυτό σημαίνει ανωτερότητα. Ν’ αφορμώμαι απ’ το «δούναι» και ποτέ απ’ το «λαβείν», γιατί αυτό ορίζεται ως συναισθηματική αφετηρία αυτού που ονομάζεται «σχέση».

Όλα τα έμαθα, μα νιώθω πως μπήκα σε λάθος βαγόνι. Αυτός ο συρμός με πάει αλλού. Εκεί που το περισσό θράσος αποτελεί πάτημα για να εξέλθεις πρώτος. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα καταπατήσεις την κυρία που βρίσκεται μπροστά σου στην ουρά. Θα υποσκελίσεις τον συνάδελφο σου για μια στιγμή επαγγελματικής ηδονής. Θα «πουλήσεις» τα «πιστεύω» σου  με αντάλλαγμα την πολυπόθητη μετάταξη στον στίβο της προσωπικής σου βολής. Θα υποκριθείς συναισθηματικές δονήσεις που δεν σε διακατέχουν, έτσι, για να προβάλλεις την εικόνα αυτού που θα θελες- μα δεν κατάφερες ποτέ- να είσαι. Θα ακούς, θα βλέπεις, θ’ αφουγκράζεσαι και στο τέλος  θα σωπαίνεις, από φόβο μήπως ο ήχος σου είναι ασυνήθιστα σοπράνο για την εποχή. Θα σπαταλάς χρόνο φτιασιδώνοντας  το κοινωνικό σου «φαίνεσθαι», προκειμένου να εναρμονίζεται τόσο με το χωροχρονικό φόντο που σε περιβάλλει, όσο και με το πλειοψηφικό ύφος της έμψυχης(;;) ολομέλειας στην οποία επιμένεις να ανήκεις. Θα συστήνεσαι ανάλογα με την εκτιμώμενη σκοπιά  του συνομιλητή σου. Θα διαβάζεις το ναδίρ των «νιώθω» σου σαν  ζενίθ των «πρέπει» σου. Και  τελικά θα  περνάς τα πάντα μέσα απ’ το χαμελεοντικό  φίλτρο της συνεχούς εναλλασσόμενης  μα τόσο φλεγματικά εξελισσόμενης προσωπικότητάς σου.

«Επόμενη στάση: η εποχή του αύριο». Παρακαλώ σταματήστε να κατέβω. Δεν θέλω να το δω…

Στα επείγοντα για Καισαρία

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Η αλήθεια είναι πως για τον επόμενο μήνα την υπολόγιζα την παραγγελιά, αλλά αυτή η εκλογική ναυτία έχει καταστρέψει το εποχιακό μου βαρόμετρο… Έχοντας βαρεθεί να βλέπω κουστουμαρισμένους κλώνους να κάνουν δηλώσεις μπροστά σε μικρόφωνα και ν’ ακούω ΓΑΠ-ικα  χιουμοριστικά σποτάκια του τύπου: «θα στέκομαι διπλά στον πολίτη με κοινωνικές δομές που θα εξασφαλίζουν τα δικαιώματά του», είπα μπας και κερδίσω την πρωτιά στον χριστουγεννιάτικο σάκο σου! Ελπίζω μόνο να μη δώ και φέτος τα δίδυμα σύμβολα ανδρισμού του Καράμπελα κάτω απ’ το δέντρο μου..Κάτι πήρε τ’ αυτί μου για φόρο πολυτελείας στον τάρανδο..αληθεύει;

Και καθώς το 2011 έρχεται να μας τραγουδήσει το «πάει ο παλιός ο χρόνος», απ ’τη μια θέλω να βάλω ωτοασπίδες μπας και γλιτώσω την επερχόμενη ημερολογιακή φαλτσαδούρα, ενώ απ’ την άλλη θέλω να χαρίσω μια δεκαδάχτυλη μούτζα στο σαδιστικό 2010…Όπως και να χει, αυτή τη φορά δε θα σου ζητήσω ούτε φρου-φρου, ούτε αρώματα, ούτε αστραφτερά μπιχλιμπίδια για να  στολίσω την εθιμοτυπική μου πλεονεξία. Λίγα αντίδοτα μόνο και «τα βρήκαμε»…

Πρώτη θέση στα χριστουγεννιάτικα hits κατέχει το δυσεύρετο πλέον φαινόμενο που λέγεται δουλειά.. Δηλαδή λυπήσου με! Έχω αρχίσει και αναπολώ αυτή την αφόρητη εξαγρίωση που συνδέεται με τον πρωινό ήχο του ξυπνητηριού. Μου λείπει εκείνος ο μαλάκας που είχα για αφεντικό. Μου λείπουν οι υπερωρίες που δεν μου πλήρωνε. Τα δώρα Πάσχα που μου έκλεβε. Οι ανεκπλήρωτες αυξήσεις που μου έταζε. Οι υποτραπέζιες μούτζες που του έριχνα λαθραία εν ώρα εργασιακού παροξυσμού. Μέχρι και οι μάλλινες ξελαστιχωμένες  καφέ κάλτσες που ταίριαζαν τόσο μα τόσο με τη χρυσή θήκη του δεξιού  του κυνόδοντα..

Τώρα πια οι μέρες μου κυλούν σπαταλώντας 30 κορμούς χαρτί τη βδομάδα για εκτύπωση βιογραφικού, υποφέροντας από οπτικό καταρράκτη- αποτέλεσμα του αναγνωστικού ζήλου αγγελιών που ξεκινάνε με τη λέξη «ζητείται..» και στοχαζόμενη το πόμολο ποιάς εργασιακής πόρτας δεν φέρει πάνω του τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα…

Συνεχίζοντας, θα ήθελα ει δυνατόν  να δω λίγο πιο γεμάτο το πορτοφόλι μου, καθώς η αποδημητική ταχύτητα των ευρώ απ’ τη θήκη των χαρτονομισμάτων είναι ασύλληπτη. Α! Παρεμπιπτόντως  δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή απ’ αυτή που  λέω στην ταμεία του super market «όταν φτάσει τα 25 σταμάτα». Κάτι σαν το «όταν ανέβει 40 παίρνε ponstan των 500^ων  ανά 6ωρο»… Κι έτσι μπορεί να γυρίσω σπίτι με φίλτρα για γαλλικό, αλλά χωρίς γάλα για cornflakes, μιας και το αγελαδινό παράγωγο της ΦΑΓΕ καθόταν πίσω πίσω στην αναμονή…  Και πόσες φορές να φάει δημητριακά με Jacobs flavor ένας άνθρωπος!

Θα ήθελα επίσης, «μια ιδέα» πετρελαίου στον καυστήρα μου, μήπως και σταματήσω να κυκλοφορώ μες στο σπίτι σαν απελπισμένος  σκιέρ που ψάχνει τα baton  του για να κατέλθει την πίστα «Παράδεισος» στα 3-5  Πηγάδια..

Με περισσό θράσος- θεμελιώδες χαρακτηριστικό αυτού του τόπου- θα σου ζητήσω να κανονίσεις να κερδίσω το φλουρί της φετινής βασιλόπιτας, έτσι για να νιώσω ότι  η τύχη μου χαμογέλασε, έστω κι αν αυτό το χαμόγελο είναι αποτέλεσμα του πιο αποτυχημένου lifting στην καριέρα του Φουστάνου… Και μη μου πεις ότι δε γίνεται, γιατί τότε θα σου θυμίσω ότι η Νατάσα πήρε πτυχίο ιατρικής χωρίς να ξέρει αν η ανεμοβλογιά είναι ασθένεια ή παραδοσιακός οικισμός του Νομού Φωκίδος…

Δεν ξέρω γιατί αλλά τελευταία δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω με την ευρεία μάζα. Και δε μιλάω γι’ αυτούς που συνιστούν μια πολυμορφική ομάδα με ποικιλομορφία σκέψης και υπερκινητικό πνεύμα (αλήθεια υπάρχουν ακόμα;). Μιλάω γι’ αυτούς που απλά υπάρχουν σε μια πλειοψηφία, η οποία πορεύεται σε ρυθμούς Ο.Φ.Α (Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Δεν ακούει, δε βλέπει, δεν επεξεργάζεται, δεν κρίνει, δεν αντιδρά  και κυρίως δε μιλάει…

Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω ποιος είναι ο τρελός της παρέας και χρόνια τώρα η ομοιότητά των ωχαδερφιστών πολλών επισκιάζει τη μειοψηφική διαφορετικότητα, βαφτίζοντάς την ως εξαίρεση του κανόνα. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι είμαι παράφρων!! Για να μην πω ότι με τιμά κι όλας η προσφώνηση! Ένα πράγμα θέλω μόνο. Λίγους ακόμα « δήθεν πειραγμένους» στην παρέα μου. Μπορώ;

Ευχαριστώ!

MORAL DISCOUNT

  

  

Στη χώρα που ζω, τα απορριμματοφόρα της εθνικής ξεφτίλας έχουν κηρύξει απεργία διαρκείας, ενώ το καθολικά ανέφικτο, έχει γίνει πλέον η καθημερινή μου νόρμα.

Έχω πόδια και δεν μπορώ να τρέξω. Μπορώ να φωνάξω, αλλά κάποιος μ’ έπεισε πως δεν έχω φωνητικές χορδές. Με στέλνουν στη μάχη της παραγωγής χωρίς κανένα εφόδιο. Κι όταν πια έχω  μόνος μου κατασκευάσει ξίφη και ασπίδες, μ’ ενημερώνουν πως αδυνατώ να πάρω μέρος. Αναλώνω φαιά ουσία ψάχνοντας να βρω το «γιατί», μέχρι που διαπιστώνω πως κάποιοι που παρουσιάζονται φθηνοί ερασιτέχνες ως πολεμιστές, αλλά άψογοι επαγγελματίες ως «αυλικοί», μου «έφαγαν» τη θέση.

Καθισμένος στον καναπέ μου, ανοίγω την οπτικοακουστική μηχανή τηλεοπτικών σκουπιδιών. Μαθαίνω πως όλοι όσοι τόσα χρόνια «έτρωγαν φύλλα χρυσού για πρωινό» εις βάρος μου, εκβιάζουν τώρα τον αλτρουισμό μου μετατρέποντας την τσέπη μου σε σανίδα δικής τους σωτηρίας.

Σε μια εποχή που ο ωχαδερφισμός και η ηθική έκπτωση συμμαχούν με την απόλυτη κοινωνική πενία, εγώ προσπαθώ να χτίσω σχέσεις πάνω στην άμμο. Μέσ’ απ’ την πλειοψηφία του παρτακισμού, της λοβοτομημένης συνύπαρξης και του συναισθηματικού fast food, προσπαθώ να βρω μιαν εξαίρεση. Αλλά δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα η μαζική ομοιομορφία χρίζεται ως το βολικότερο πατρόν του κανόνα.