Βρίσκεσαι στην αφετηρία. Θέση εκκίνησης και  το πολυπόθητο «γκονγκ» έχει μόλις χτυπήσει. Παίρνεις φορά και προχωράς, βλέπεις, κρίνεις, «ψωνίζεις», απορρίπτεις επανεξετάζεις, αναθεωρείς, επιστρέφεις, ξαναφεύγεις, επαναλαμβάνεσαι, αυτοαναιρείσαι  και τελικά  πάλι επιλέγεις. Οδηγός σου το κυνήγι για την καλύτερη φίρμα. Την πιο ακριβή. Την πιό λουσάτη.

Γιατί; Δεν ξέρεις. Μάλλον έτσι συνήθισες. Να προχωράς για ανεβάζεις τον πήχη. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει τέρμα ή όχι. Αρκεί να αγωνίζεσαι να το αγγίξεις.

.

Στη μπαμπούσκα της ζωής πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο απ’ αυτό που μόλις τόλμησες και πάντα βρίσκεται ένα ακόμη καλύτερο για να το καταρρίψει. Κι εσύ πάντα μένεις με την απορία του αν αυτό που τώρα ζεις αξίζει το στέμμα της προσωπικής σου καταξίωσης.

Μια ζωή ενθουσιάζεσαι νομίζοντας πως βρήκες το μαγικό κάτι. Αυτό που ανατρέπει  το υποθετικό και υλοποιεί το  υπερθετικό. Αυτό που σε κάνει να κλείνεις εκδικητικά το μάτι στο τίποτα, αφήνοντας πίσω σου μια σκόνη περασμένης αναμονής. Και ζεις τ’ όνειρο ξανά και ξανά. 

Κι όμως, αντί να τερματίσεις, επιστρέφεις κάθε φορά στην αφετηρία σου, προσπαθώντας να εξιχνιάσεις τι έγινε στην πορεία κι έχασες το δρόμο. Αλλάζεις συντελεστές. Προσθέτεις μεταβλητές. Αφαιρείς στοιχεία και περιμένεις, ελπίζοντας πως κάθε νέο «τώρα» είναι η λύση σε κάθε παλιό σου «δεν».

Μήπως τελικά προσπαθείς ν’ αγαπήσεις το πρότυπο, την ιδέα, το καλούπι κι εκεί που φερμάρεις για να το πιάσεις ξεχνάς το λόγο που μάχεσαι;

Μήπως τελικά η λύση δε βρίσκεται στο αταίριαστο των άλλων  αλλά στο κρυμμένο του τόσο εύκολα αναλώσιμου εαυτού σου;.

Μήπως τελικά η ιδέα που λαχταράς ν’ ακουμπήσεις εκπέμπει εκεί που τα στεγανά των προτύπων έχουν ήδη γίνει τέφρα;

Κι αν η απάντηση σ’ όλα αυτά φαίνεται να μοιάζει καταφατική.., τότε μήπως έφτασε πλέον η ώρα  να σταματήσεις να μπερδεύεις την ανατολή με τη δύση, βαφτίζοντας  σούρουπο κάθε αχνό ξημέρωμα που ανοίγεται μπροστά σου;

 Για μια στιγμή βρίσκεις το θάρρος να κλείσεις τα μάτια… Το χθες πρωταγωνιστεί στις παραισθήσεις του σήμερα κι εσύ νιώθεις πως βλέπεις για χιλιοστή φορά την αγαπημένη σου ταινία..

Χρόνια τώρα διασκεδάζεις με τις ίδιες μουσικές χαζεύοντας  τα ίδια τοπία. Πατάς rewind στις αγαπημένες σκηνές και f.forward στα λάθη. Άραγε να υπάρχει και delete..;;

Χρόνια τώρα ψάχνεις το restart και κάθε φορά νομίζεις πως το βρίσκεις. Μα όταν το πατάς ανοίγεις τα μάτια, οι τίτλοι τέλους πέφτουν κι εσύ συνεχίζεις από εκεί που έμεινες πριν τα κλείσεις…

«Κάθε τέλος και μιαν αρχή».  Μα  η δικιά σου αρχή έπεται άνω τελείας και παραλείπει το κεφαλαίο... Κάπου εκεί αποφασίζεις ν’ αλλάξεις παράγραφο και όταν έρχεται η ώρα να γράψεις το κυρίως θέμα συνθέτεις επίλογο. Μετά από πολύ προσπάθεια καταφέρνεις να τον βαφτίσεις πρόλογο και ξαναρχίζεις. Στη μέση της διαδρομής γιορτάζεις που δήθεν κατάφερες να βρεις το αντίδοτο. Λίγα μέτρα παραπέρα πέφτεις σε καθρέφτη. Κι αντί να καμαρώσεις το είδωλο αυτού που έχεις δίπλα σου, κοιτάς το φόντο που ξεδιπλώνεται πίσω σου.. 

Ξαφνικά αποφασίζεις ν’ αλλάξεις διαδρομή. Κι εκεί που προχωράς σκοντάφτεις στο δέντρο και χάνεις το δάσος. Λίγο μετά συναντάς μια ταμπέλα. «δρυμός του μέλλοντος» γράφει. Μαζεύεις τα πράγματά σου και στρίβεις προς τα εκεί. Μένεις για λίγο. Μυρίζεις τα λουλούδια, λούζεσαι σε νέες πηγές κι απολαμβάνεις τη μαγική αφόρμιση της λήθης σου. Μαγική; Ή μήπως προσωρινή….;;

Έμαθες να προσηλυτίζεις τη μνήμη σου. Να φυλακίζεις τα λόγια σου στον κλειστό κλοιό του ακροατή εαυτού σου. Να δίνεις υποθετικές απαντήσεις στα διαχρονικά σου ερωτήματα. Να προσαρμόζεσαι στη βεβαιότητα του «ποτέ» και να ευγνωμονείς για την εμπειρία του «κάποτε».

Κι αυτό που πολεμάς περισσότερο; Ο φόβος να μην κλίνεις τον ενεστώτα με καταλήξεις αορίστου…

Ένα δωμάτιο γεμάτο πράγματα σε λάθος θέση. Κάθε βράδυ φιλοξενείσαι στην ακαταστασία του. Κλείνεις τα φώτα να μη βλέπεις. Ασφαλίζεις τα μάτια να βυθιστείς στη νύχτα σου και το πρωί κλείνεις ερμητικά την πόρτα και χάνεσαι στο φώς που σου χαρίζει το σκοτάδι της μέρας σου.. 

Καθρεφτίζεσαι σε ξένες βιτρίνες, προβάροντας κοστούμια που θα θελες μα δεν άντεχες ποτέ ν’ αγοράσεις, από φόβο μήπως εισβάλλουν στο σωρό του χάους σου. Αν τρομάξουν θα φύγουν, επαληθεύοντας την ουσία σου. Κι εσύ δεν αντέχεις την πιθανότητα του λίγου σου. Αν πάλι ημερέψουν θα μείνουν, αποδεικνύοντας την αξία σου. Κι εσύ δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς το πολύ σου…

 Οι ξένες ιστορίες, πάντα παράταση στην ολοκλήρωση της δικιάς σου. Και ο συγκροτημένος επίλογος πάντα  άγρυπνος εχθρός για να φιλάει τσίλιες κάθε ανολοκλήρωτος πρόλογός σου..

Νύχτωσε και σήμερα κι εσύ κουρασμένος από μια διαδρομή χωρίς πορεία, επιστρέφεις στο καταφύγιο σου. Ανοίγεις την πόρτα με την ελπίδα πως όλα θα είναι στη θέση τους… Έτσι μαγικά. Χωρίς να κουνήσεις ούτε το δάχτυλό σου.  Η ίδια ακατάστατη εικόνα σε καλωσορίζει. «Θ’ αλλάξω σήμερα» μονολογείς. Και με βία κλείνεις την πόρτα να μη βλέπεις.

  

Απόψε θα κοιμηθείς στο σαλόνι…

Αύριο…;;

Απόκριες...Πόσο ακόμα..;;;;

Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια διανύουμε ένα ατελείωτο barrage  καρναβαλιού!

Αναλωνόμαστε ψάχνοντας να βρούμε πώς θα κερδίσουμε το παράσημο του πιο εντυπωσιακού άρματος. Αυτού που στο πέρασμά του θ’ αποκομίσει τα περισσότερα χειροκροτήματα, τα δυνατότερα «μπράβο». Και στην προσπάθεια αυτή ξεχνάμε να δούμε το ανώμαλο οδόστρωμα στο οποίο βαδίζουμε, δήθεν ανυποψίαστοι μα τόσο κατά βάθος υποψιασμένοι…

Λικνιζόμαστε με χάρη πάνω στο κινούμενο βάθρο μας και νιώθουμε τόσο άνετα μέσα στις καρναβαλικές στολές μας. Οι μάσκες μας, αμετάβλητες φιγούρες στη ροή της πορείας μας, φοράνε την ίδια πάντα έκφραση μπροστά σε όλα τα τοπία. Άλλωστε αυτή είναι και η χρησιμότητά τους. Ν’ αποτελούν πειστικότατο άλλοθι για την αδυναμία αυτού που κρύβεται ακριβώς πίσω τους..

Κι έτσι το άρμα μας κινείται ακάθεκτο, διασχίζοντας σωρούς από κομφετί και σερπαντίνες γεγονότων που μας προκαλούν να πετάξουμε επιτέλους τη μάσκα μας και να πάρουμε θέση. Αλλά εμείς εκεί! Ασφαλισμένοι στην αδράνεια της κινούμενης φυλακής μας, επιλέγουμε να παραμένουμε θεατές του αποκριάτικου χάους που εκτυλίσσεται γύρω μας. Ν’ αγανακτούμε πίσω απ’ τα πλαστικά χαμογελαστά προσωπεία μας και να νομίζουμε ότι όλο αυτό που τόσο ασφυκτικά μας περιβάλει, παραμένει ένας απλός χαρτοπόλεμος…

Μήπως τελικά η πομπή πλησιάζει στο τέλος κι εμείς περιμένουμε τον καρνάβαλο να βολευτεί οικειοθελώς στη φωτιά….;;