Έφτασε λοιπόν η «πολυπόθητη» μέρα της 14ης Φεβρουαρίου! Με ίχνη κουραμπιέ στον κυνόδοντα και υπολείμματα από ένα κοτέτσι γαλοπούλες στην κοιλιά, είμαστε πλέον έτοιμοι να υποδεχτούμε το number one στα hot spot των Αγίων..
Ξαφνικά οι καθιερωμένοι λούτρινοι πολικοί σπόνσορες, στρατοπεδεύουν στις βιτρίνες, εξοπλισμένοι φυσικά με τις απαραίτητες κόκκινες καρδιές που διατυμπανίζουν στιλιζαρισμένα λογότυπα, τα οποία προσφέρουν δακρύβρεχτη χαρά στην ερωτευμένη κοπέλα, η οποία με το που πέφτει θύμα της συναισθηματικά εμπορικής προσφοράς, επιβεβαιώνεται για την αγνή, παρθένα αγάπη του καλού της..Τώρα το γιατί τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου, διατείνεται ότι θα τον χωρίσει γιατί το ένα του μάτι κοιτάει Πάρνηθα και τ’ άλλο Τουρκοβούνια είναι άλλο θέμα…
Ένα άλλο φαινόμενο είναι οι σοκολατένιες τούρτες σε σχήμα καρδιάς! Χωρίς να θέλω να σνομπάρω τον Άγιο, την black forest την ορέγομαι εύκολα και σε μορφή αμοιβάδας..Θέλω να πω αφού θα πάθω που θα πάθω ζάχαρο, γιατί να μην επιλέξω εγώ το πότε..;;
Επίσης! Κορυφαίο trend-δείγμα αιώνιας αφοσίωσης και έρωτα, είναι το: «μωρό μου…. ξαράχνιασε το σατέν φόρεμα απ’ το σεντούκι… Απόψε θα σε βγάλω…»! Και φυσικά όχι όπου κι όπου… διότι το πάθος γιορτάζεται μόνο με σπάλα ελαφιού μπρεζέ σε κόκκινο κρασί με σοκολάτα… Αν δε σου σκαλώσει το πορτσίνι στο πιρούνι δεν έχει γλύκα ο έρωτας…
Δηλαδή αν «χτυπήσω» δύο πίτα-γύρο απ’ όλα και δειπνήσω με μπύρα στον Λυκαβηττό δεν έχω καμία τύχη στη ζωή αυτή…;; Ή μήπως το κρεμμύδι πρέπει να γίνει… onion ring… για να ξυπνήσει μέσα μου η Gabrielle Anwar στο άρωμα γυναίκας;;
Για να μην παρεξηγούμαι, δεν έχω τίποτα με τον αξιότιμο κύριο Άγιο..Απλά σκέφτομαι πως τα κλισαρισμένα πλοκάμια απλώνονται όλο και περισσότερο, προσπαθώντας να συνθέσουν τον πολυψήφιο αριθμό ρομποτικής λειτουργίας, που θα υποδεικνύει ζωή μ’ ένα μηχανικό πάτημα στο «on»..
Τουλάχιστον ας μου επιτραπεί να ερωτεύομαι σε τόνους ντεμοντέ με user name το «αυθόρμητο» και password το «διαχρονικό»…
