Στη χώρα που ζω, τα απορριμματοφόρα της εθνικής ξεφτίλας έχουν κηρύξει απεργία διαρκείας, ενώ το καθολικά ανέφικτο, έχει γίνει πλέον η καθημερινή μου νόρμα.
Έχω πόδια και δεν μπορώ να τρέξω. Μπορώ να φωνάξω, αλλά κάποιος μ’ έπεισε πως δεν έχω φωνητικές χορδές. Με στέλνουν στη μάχη της παραγωγής χωρίς κανένα εφόδιο. Κι όταν πια έχω μόνος μου κατασκευάσει ξίφη και ασπίδες, μ’ ενημερώνουν πως αδυνατώ να πάρω μέρος. Αναλώνω φαιά ουσία ψάχνοντας να βρω το «γιατί», μέχρι που διαπιστώνω πως κάποιοι που παρουσιάζονται φθηνοί ερασιτέχνες ως πολεμιστές, αλλά άψογοι επαγγελματίες ως «αυλικοί», μου «έφαγαν» τη θέση.
Καθισμένος στον καναπέ μου, ανοίγω την οπτικοακουστική μηχανή τηλεοπτικών σκουπιδιών. Μαθαίνω πως όλοι όσοι τόσα χρόνια «έτρωγαν φύλλα χρυσού για πρωινό» εις βάρος μου, εκβιάζουν τώρα τον αλτρουισμό μου μετατρέποντας την τσέπη μου σε σανίδα δικής τους σωτηρίας.
Σε μια εποχή που ο ωχαδερφισμός και η ηθική έκπτωση συμμαχούν με την απόλυτη κοινωνική πενία, εγώ προσπαθώ να χτίσω σχέσεις πάνω στην άμμο. Μέσ’ απ’ την πλειοψηφία του παρτακισμού, της λοβοτομημένης συνύπαρξης και του συναισθηματικού fast food, προσπαθώ να βρω μιαν εξαίρεση. Αλλά δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα η μαζική ομοιομορφία χρίζεται ως το βολικότερο πατρόν του κανόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου