http://www.youtube.com/watch?v=ikBg4BDgsso&list=PL52ED320F829412AF&index=2&feature=plpp_video

Έχεις στα χέρια σου ένα μικρό καθρεφτάκι. Χρόνια τώρα ανοίγεις την παλάμη, κλείνεις τα μάτια και το κοιτάζεις εξονυχιστικά...Μια ανεπαίσθητη δέσμη φωτός αντανακλά και σε στραβώνει..  Μπερδεύεσαι στις οπτικές απάτες και νομίζεις πως βλέπεις τριαντάφυλλο. φέρνεις την παλάμη σου πιο κοντά, σα να θέλεις να το μυρίσεις. και τότε το φώς δυναμώνει. Κι εσύ με μισή αντοχή κλείνεις την παλάμη. Ο καθρέφτης γίνεται χίλια κομμάτια και το τριαντάφυλλο αιμορραγεί μέσ’ απ’τα δάχτυλά σου.. Και τότε σε πιάνει το παράπονο.. Έχεις βλέπεις ένα μπουμπούκι που όλο το ποτίζεις περιμένοντας ν’ ανθίσει. Μ’ αντί για ροδοπέταλα πετάει αγκάθια.. κι εσύ προσπαθώντας να το σώσεις, αποδημάς σε νέους κήπους. Μια ήλιος, μια συννεφιά. Μια ζέστη μια κρύο. Μα το αποτέλεσμα το ίδιο.Κι έτσι  βαφτίζεις τον κάκτο τριαντάφυλλο. Και το πίστεύεις στ’ αλήθεια. Μέχρι που το κανεις συνήθεια. Μετά σημαία σου. Στο τέλος μπλουζάκι να κυκλοφορείς...

Και οι μέρες κυλούν. κι εσύ αλλάζεις  σημεία, αλλάζεις αφετηρίες, αλλάζεις διαδρομές, μα ποτέ δεν αλλάζεις μπλουζάκι...

Μέχρι που κάποια μέρα το καθρεφτάκι σου φεύγει απ’ την παλάμη. Λίγο πριν γίνει κομμάτια ένα χέρι στο επιστρέφει. Δεν προλαβαίνεις ν’ ασφαλίσεις τα μάτια. Η φαντασία  μπερδεύεται, σκοντάφτει στην πραγματικότητα χτυπώντας την ανάγκη..Χάνεις τον έλεγχο στην προσπάθεια σου να τον ανακτήσεις. Αγκαλιάζεις τον εαυτό σου για να τον κρατήσεις ακέραιο, μα το αιφνίδιο κάνει πως σε ρίχνει κάτω. Κι εσύ αντί να πέσεις ισορροπείς...Γουρλώνεις τα μάτια και καθρεφτίζεσαι, όλο και πιο βαθιά. Τόσο που να πονέσεις απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Μα τώρα βλέπεις μόνο μπουμπούκια...Αντέχεις τον λυγμό της όψης..;;