Εορταστικό patchwork

Είναι μεσημεράκι. Η γαλοπούλα σιγοψήνεται στους 200 κυοφορώντας κιμά με κάστανα. Ο αριθμός των σερβίτσιων στο τραπέζι ρουφιανεύει πως είσαι κι εσύ μέλος της  ελληνικής πυρηνικής (ή μήπως σκληροπυρηνικής;;) οικογένειας…

το εθιμοτυπικό-γενεαλογικό τραπέζι έχει αρχίσει ήδη να εκτυλίσσεται χωρίς καν να σε ρωτήσει… Ένα χτύπημα του κουδουνιού και σε βάζει σε θέση υποδοχής στην εξώπορτα… Έξαφνα το σπίτι γεμίζει από συγγενείς κάθε ηλικίας. «Αυτό δεν είναι σόι. Αυτός είναι ο Πανσερραικός σε χριστουγεννιάτικο ντέρμπι» μονολογείς από μέσα σου…

Έχετε βολευτεί όλοι στο τραπέζι. Η γαστρονομική υπερβολή βρίσκεται μέσα σε πιατέλες, πυρέξ,  ταψιά και  γαβάθες! «Αθάνατε Έλληνα! Η Τρόικα δεν έχει θέση στην κοιλιά σου!». Εν συνεχεία ξεκινά η ποτηρομαχία- quality check της Costa Boda…«Εις υγεία, χρόνια πολλά, καλή χρονιά, μπλα μπλα μπλα…». Τι κι αν κάθεσαι στην άνω ρούγα της ροτόντας. Πρέπει να σηκωθείς απ’ τη θέση σου και να κάνεις stretching πάνω απ’ τη γαλοπούλα και τα σαλατικά, προκειμένου να τσουγκρίσεις κι εσύ το ποτήρι σου. Γιατί αλλιώς δεν θα σου πάει καλά ο χρόνος…(τι κι αν είσαι απολυμένος, σου χουν κάνει περικοπές, κατέθεσες τις πινακίδες του αυτοκινήτου στην εφορία και σκέφτεσαι να αγοράσεις γάιδαρο. Το ποτήρι, θα τα γιατρέψει όλα..)

Έχοντας φάει με δέκα μασέλες, στο τραπέζι έχουν απομείνει μόνο κάτι τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες ανακατεμένες με ψίχουλα και ίχνη ξεστρατισμένου μαρουλιού. Θα θεωρηθείς αιθεροβάμων, εάν πιστέψεις πως όλα τελειώνουν εδώ… Το μπαράζ αθυροστομίας ξεκινά με την είσοδο του κουραμπιέ στο τραπέζι..Κάπου εδώ είναι η στιγμή που η γιαγιά θυμάται πώς πέρασε τα Χριστούγεννα του 1975 (δείγμα πως η μαλάκυνση βρίσκεται ακόμα σε απόσταση ασφαλείας..). Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως γίνεται απ’ την εορταστική περιγραφή της μεταπολίτευσης να καταλήξει σ’ ένα ιδεολογικό παραλήρημα δηλώνοντας με ζέση πως το sex είναι βιολογική ανάγκη ενώ ο γάμος όχι… και απειλώντας τον παππού για επερχόμενο διαζύγιο...Λίγο ακόμα να καθυστερούσε το χάπι της πίεσης και θα το κρέμαγε το σουτιέν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Στο καπάκι παίρνει σειρά η θεία, η οποία προσπαθεί εδώ και κανα τέταρτο να διασχίσει την απόσταση σαλόνι-κουζίνα με το πι! «κορίτσι μου πότε παίρνεις πτυχίο…;;» σε ρωτάει με βλέμμα απορημένο. Εσύ βέβαια γνωρίζεις από πρώτο χέρι ότι είσαι ήδη τριάντα, έχεις αποφοιτήσει εδώ και καμιά εφταετία, μόλις έκλεισε η εταιρία στην οποία δούλευες κι έχεις κάνει τη διανομή βιογραφικών καθημερινή πανάκεια… «Καλύτερα να παλεύει με τον κουραμπιέ κι ας ρίχνει όλη την άχνη στο πάτωμα απ’ το Parkinson…».

Εν συνεχεία το λόγο παίρνει ο μπατζανάκης ο οποίος αποφασίζει να εκθέσει τα ερωτηματικά του για το πού βαδίζουμε ως έθνος. Δεν παραλείπει φυσικά να μας θυμίσει όλα όσα προσπαθούμε να περιφρονήσουμε για τρείς ημερήσιες ώρες: την ανεργία μας, τα καβούρια που έχουν καταλάβει το πορτοφόλι μας, τις αυξήσεις που εγκαινιάζουν το 2011, την κυβερνητική σαπίλα, την κοινωνική μας έκπτωση και φυσικά τη συναισθηματική αποξένωση… «Και σε περίπτωση που ξεχάστηκε κανείς… Χρόνια Πολλά..»

Ευτυχώς δεν είσαι μόνος σ’ αυτό! Να ναι καλά τα ξαδέρφια (όχι τα εξάχρονα που σου χουν κάνει το δωμάτιο πεδίο πυρηνικής μάχης..) και οι φίλοι-καμικάζι που μετά από ένα surreal event σαν κι αυτό, αποδεικνύονται τελικά αρκετά σινεφίλ…!

Not bad at all!

Καλές γιορτές!