Υπάρχει μια νέα τάση που κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα στην ελληνική βιομηχανία οπτικοακουστικών λυμάτων. Και φυσικά μη θεωρήσει κανείς πως πρόκειται για προϊόν εγχώριας πνευματικής σύλληψης..Στη χώρα του ιδεολογικού copy paste, η αυτοπεποίθηση χτίζεται πάντα με γνώμονα τον δανεισμό… και ουχί την πρωτότυπη δημιουργία!
Για αρχή παρακολουθώ το τηλεοπτικό daily fix: «Όταν o Poul Thomsen γνώρισε τον Γιωργάκη», συνειδητοποιώντας για άλλη μια φορά πως κάθε γνήσιος Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να συμπεριλαμβάνει στην εβδομαδιαία καταναλωτική του λίστα τη διόλου ευκαταφρόνητη πλέον βαζελίνη. Λίγες ώρες αργότερα, έχω κι όλας γίνει ένα ψυχολογικό ράκος παρακολουθώντας τον Στέλιο Μάινα να πηγαινοέρχεται Δευτέρες ατελείωτες στη Σπιναλόγκα χωρίς να βλέπει μιαν άσπρη μέρα. Είμαι ήδη σε απόσταση αναπνοής απ’ τη βαλεριάνα όταν το χέρι μου πατάει το κουμπί και ξαφνικά μπροστά μου ορθώνεται μια στρατιά επίδοξων μαγείρων, οι οποίοι μοχθούν για να στερεώσουν μια συμμαχία πορτσίνι πάνω σε τρία εσκαλόπ που «τα λένε» αλα εστραγκόν σε τόνους βινεγκρέτ.
Στο γειτονικό κανάλι, μια ομάδα αντίδικων σεφ προσπαθούν να εθίσουν έναν σολομό στον αλκοολισμό, ενώ παράλληλα σουρώνουν και κανα μακαρόνι για να «σπάσει» η βοτκίλα. Η ερώτηση της παρουσιάστριας δε, με κάνει να υποπτεύομαι πως η γαστρονομική κούρσα διεξάγεται στα μαγειρεία του ΠΙΚΠΑ: « Tώρα τι είναι πιο σημαντικό; Να βγει ωραίος ο σολομός η να πετύχει η παρουσίαση του πιάτου»;;; Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος που θα φάει sushi ασβού μόνο και μόνο επειδή εδράζεται σε πιατέλα Costa Boda διακοσμημένη με σος tartar;; Ένας απ’ τους κριτές μάλιστα ρωτάει τη διαγωνιζόμενη τι ονειρεύεται να κάνει μετά το πέρας του παρόντος παιχνιδιού… Λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν ότι χώρα διεξαγωγής του συγκεκριμένου διαγωνισμού είναι η Ελλάδα του 2010, το πιθανότερο είναι πως η συγκεκριμένη θα γίνει αναμφισβήτητα αρχιμαγείρισσα στα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών…
Βέβαια υπάρχουν και οι συγκινητικές στιγμές της υπόθεσης. Όπως για παράδειγμα η στιγμή που η επίδοξη παίχτρια, ως άλλη Julia Child παραθέτει το γοερό και κροκοδείλιο δάκρυ της, την ώρα που αποχωρίζεται τον μεγιστάνα της κουζίνας, Gordon Ramsay για τα μάτια μιας κακοψημένης τσιπούρας και μόνο…
Το γιατί όμως οι παρουσιαστές αυτών των εκπομπών πλασάρονται ως φωνητικό κράμα Ρούντολφ Ες και Πατακού είναι κάτι που δεν μπορώ να το εννοήσω… Δηλαδή άμα ο σεφ δε νιώθει ότι πρωταγωνιστεί στον «Λυκάνθρωπο του Λονδίνου» δεν δένει η σάλτσα Μαδέρα;
Απ’ την άλλη, ok. Να δεχτώ ότι απ’ την πολύ οπτικοακουστική γαστρονομία έχω πάθει «το άγχος της χύτρας». Τουλάχιστον όμως προτιμώ να βλέπω το μοσχάρι ως επάξιο παράγωγο μαγειρικού ίστρου παρά ως φωτογραφικό φετίχ στα πλατό του next top model… Άσε που εκεί άντε να ξεχωρίσεις το προφανές απ’ το αφανές… Οσομπούκο με δωδεκάποντο Prada…Δε με χαλάει καθόλου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου