Τα φετινά Χριστούγεννα δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζουν κάτι από μουχλιασμένη μπομπότα..Περπατάω στο δρόμο και ξαφνικά το βλέμμα μου αποσπάται από έναν ταλαίπωρο χιονάνθρωπο που υποκρίνεται χριστουγεννιάτικο οργασμό δίπλα σε μια μεγαλοπιασμένη πόα η οποία πασχίζει να «παίξει» το φωτισμένο έλατο. Λίγο πιο κάτω παρατηρώ τον έναν και μοναδικό πυλώνα της οδού, στολισμένο με έναν τάρανδο, του οποίου μάλιστα του λείπει το δεξί κέρατο. Προφανώς το φονικό θα έγινε τη μειοψηφική μέρα που δεν απεργούσαν τα τρόλεϊ… Δεν αποκλείεται βέβαια, το παραπάνω κρούσμα ακρωτηριασμού να ήταν αποτέλεσμα συνδικαλιστικής πορείας περιστεριών που διαδήλωναν στα σύρματα ενάντια στα νέα μέτρα κουτσουλιάς... Όλα να τα περιμένει κανείς…
Κατηφορίζοντας στον κεντρικό, φάτσα μπροστά μου αναβοσβήνουν κάτι φωτάκια: «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ»… Λόγω όμως του ότι μετράνε ζωή από τότε που η προγιαγιά μου μπήκε στην εμμηνόπαυση, μεταδίδουν το σουρεαλιστικό τους μήνυμα κάπως έτσι : « ΑΛΗ Χ ΟΝ Α» (κατά το Σελήνη πάει άσυλο…), κάνοντας με για μια στιγμή ν’ αναρωτιέμαι αν έπεσα θύμα οπτικής απάτης ή αν βρίσκομαι σε κρίση ιδρυματικού πανικού..
Λόγω παρατεταμένης πείνας λέω να μπω στον πρώτο φούρνο που βρίσκω μπροστά μου. Ο συνωστισμός του κουραμπιέ στη λαμαρίνα μου κάνει κάτι σε πρόωρο τοκετό. «Μπουγάτσα και πάλι μπουγάτσα», σκέφτομαι και βγαίνω έξω να συνεχίσω τη βόλτα μου στο χριστουγεννιάτικο ναρκοπέδιο!
Μιας και στο ψυγείο μου επικρατεί η απόλυτη αποκέντρωση, αποφασίζω να μπω σε κανα σουπερ μάρκετ γιατί αυτό το Milner on the rocks μου χει τσακίσει το στομάχι τρείς μέρες τώρα… Με μιας, το τετριμμένο χριστουγεννιάτικο hit-άκι “jingle bells” διαπερνάει τ’ αυτιά μου. Ε, η αλήθεια είναι πως τα μάτια μου έχουν περάσει τόσα και τόσα περπατώντας στους δρόμους… μια ελαφρά βλάβη στην ωτική φλέβα σίγουρα θα συμπληρώσει τη μέρα! Στα ράφια οι γνωστές χριστουγεννιάτικες προσφορές: Στα πέντε sveltο δώρο ένας φουσκωτός Άγιος Βασίλης… Μα τι να τον κάνω τον μαθουσάλα άγιο αγαπητέ Πριζουνίκ, τη στιγμή που κοιτάω τα ράφια και οραματίζομαι δωροεπιταγές για έγκαιρη αποπληρωμή περαίωσης;;;
Μπαίνω στο αυτοκίνητο για την επιστροφή απ’ αυτή την υπέροχη βόλτα στο χριστουγεννιάτικο τσίρκο του παραλόγου. Ανάβω ραδιόφωνο και στα fm ακούγονται οι Wham με την ευγενική συνδρομή του George Michael στο άσμα της πανεθνικής πρωτοτυπίας, με το οποίο θυμάμαι ν’ αλλάζω χρόνο το έτος που φύτρωσε και το τελευταίο νεογιλό μου δόντι!
Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως φέτος έχω μπερδέψει τα Χριστούγεννα με τις Απόκριες.. Λίγο το κλιματολογικό σκηνικό που θυμίζει κάτι από κρίση θερμοπληξίας στο Miami , λίγο η τσέπη που τελεί υπό κατάληψη αφραγκιάς, λίγο η μαζική λοβοτομή που δεν επιτρέπει ούτε καν τον επί τόσα χρόνια υποκρινόμενο αλτρουισμό… Νομίζω πως θα τη φάω τη γαλοπούλα με τον ταραμά στο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι πως στις 31/12/2010 και ώρα 12:01 η ευχή… «ΚΑΛΑ ΝΑ ΜΑΣ ΜΠΕΙ»…. Θα δηλώνει πως υπάρχει και κάτι ρεαλιστικό σ’ αυτή την ιστορία….
