Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Η αλήθεια είναι πως για τον επόμενο μήνα την υπολόγιζα την παραγγελιά, αλλά αυτή η εκλογική ναυτία έχει καταστρέψει το εποχιακό μου βαρόμετρο… Έχοντας βαρεθεί να βλέπω κουστουμαρισμένους κλώνους να κάνουν δηλώσεις μπροστά σε μικρόφωνα και ν’ ακούω ΓΑΠ-ικα χιουμοριστικά σποτάκια του τύπου: «θα στέκομαι διπλά στον πολίτη με κοινωνικές δομές που θα εξασφαλίζουν τα δικαιώματά του», είπα μπας και κερδίσω την πρωτιά στον χριστουγεννιάτικο σάκο σου! Ελπίζω μόνο να μη δώ και φέτος τα δίδυμα σύμβολα ανδρισμού του Καράμπελα κάτω απ’ το δέντρο μου..Κάτι πήρε τ’ αυτί μου για φόρο πολυτελείας στον τάρανδο..αληθεύει;
Και καθώς το 2011 έρχεται να μας τραγουδήσει το «πάει ο παλιός ο χρόνος», απ ’τη μια θέλω να βάλω ωτοασπίδες μπας και γλιτώσω την επερχόμενη ημερολογιακή φαλτσαδούρα, ενώ απ’ την άλλη θέλω να χαρίσω μια δεκαδάχτυλη μούτζα στο σαδιστικό 2010…Όπως και να χει, αυτή τη φορά δε θα σου ζητήσω ούτε φρου-φρου, ούτε αρώματα, ούτε αστραφτερά μπιχλιμπίδια για να στολίσω την εθιμοτυπική μου πλεονεξία. Λίγα αντίδοτα μόνο και «τα βρήκαμε»…
Πρώτη θέση στα χριστουγεννιάτικα hits κατέχει το δυσεύρετο πλέον φαινόμενο που λέγεται δουλειά.. Δηλαδή λυπήσου με! Έχω αρχίσει και αναπολώ αυτή την αφόρητη εξαγρίωση που συνδέεται με τον πρωινό ήχο του ξυπνητηριού. Μου λείπει εκείνος ο μαλάκας που είχα για αφεντικό. Μου λείπουν οι υπερωρίες που δεν μου πλήρωνε. Τα δώρα Πάσχα που μου έκλεβε. Οι ανεκπλήρωτες αυξήσεις που μου έταζε. Οι υποτραπέζιες μούτζες που του έριχνα λαθραία εν ώρα εργασιακού παροξυσμού. Μέχρι και οι μάλλινες ξελαστιχωμένες καφέ κάλτσες που ταίριαζαν τόσο μα τόσο με τη χρυσή θήκη του δεξιού του κυνόδοντα..
Τώρα πια οι μέρες μου κυλούν σπαταλώντας 30 κορμούς χαρτί τη βδομάδα για εκτύπωση βιογραφικού, υποφέροντας από οπτικό καταρράκτη- αποτέλεσμα του αναγνωστικού ζήλου αγγελιών που ξεκινάνε με τη λέξη «ζητείται..» και στοχαζόμενη το πόμολο ποιάς εργασιακής πόρτας δεν φέρει πάνω του τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα…
Συνεχίζοντας, θα ήθελα ει δυνατόν να δω λίγο πιο γεμάτο το πορτοφόλι μου, καθώς η αποδημητική ταχύτητα των ευρώ απ’ τη θήκη των χαρτονομισμάτων είναι ασύλληπτη. Α! Παρεμπιπτόντως δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή απ’ αυτή που λέω στην ταμεία του super market «όταν φτάσει τα 25 σταμάτα». Κάτι σαν το «όταν ανέβει 40 παίρνε ponstan των 500ων ανά 6ωρο»… Κι έτσι μπορεί να γυρίσω σπίτι με φίλτρα για γαλλικό, αλλά χωρίς γάλα για cornflakes, μιας και το αγελαδινό παράγωγο της ΦΑΓΕ καθόταν πίσω πίσω στην αναμονή… Και πόσες φορές να φάει δημητριακά με Jacobs flavor ένας άνθρωπος!
Θα ήθελα επίσης, «μια ιδέα» πετρελαίου στον καυστήρα μου, μήπως και σταματήσω να κυκλοφορώ μες στο σπίτι σαν απελπισμένος σκιέρ που ψάχνει τα baton του για να κατέλθει την πίστα «Παράδεισος» στα 3-5 Πηγάδια..
Με περισσό θράσος- θεμελιώδες χαρακτηριστικό αυτού του τόπου- θα σου ζητήσω να κανονίσεις να κερδίσω το φλουρί της φετινής βασιλόπιτας, έτσι για να νιώσω ότι η τύχη μου χαμογέλασε, έστω κι αν αυτό το χαμόγελο είναι αποτέλεσμα του πιο αποτυχημένου lifting στην καριέρα του Φουστάνου… Και μη μου πεις ότι δε γίνεται, γιατί τότε θα σου θυμίσω ότι η Νατάσα πήρε πτυχίο ιατρικής χωρίς να ξέρει αν η ανεμοβλογιά είναι ασθένεια ή παραδοσιακός οικισμός του Νομού Φωκίδος…
Δεν ξέρω γιατί αλλά τελευταία δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω με την ευρεία μάζα. Και δε μιλάω γι’ αυτούς που συνιστούν μια πολυμορφική ομάδα με ποικιλομορφία σκέψης και υπερκινητικό πνεύμα (αλήθεια υπάρχουν ακόμα;). Μιλάω γι’ αυτούς που απλά υπάρχουν σε μια πλειοψηφία, η οποία πορεύεται σε ρυθμούς Ο.Φ.Α (Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Δεν ακούει, δε βλέπει, δεν επεξεργάζεται, δεν κρίνει, δεν αντιδρά και κυρίως δε μιλάει…
Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω ποιος είναι ο τρελός της παρέας και χρόνια τώρα η ομοιότητά των ωχαδερφιστών πολλών επισκιάζει τη μειοψηφική διαφορετικότητα, βαφτίζοντάς την ως εξαίρεση του κανόνα. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι είμαι παράφρων!! Για να μην πω ότι με τιμά κι όλας η προσφώνηση! Ένα πράγμα θέλω μόνο. Λίγους ακόμα « δήθεν πειραγμένους» στην παρέα μου. Μπορώ;
Ευχαριστώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου