Βρίσκεσαι στην αφετηρία. Θέση εκκίνησης και  το πολυπόθητο «γκονγκ» έχει μόλις χτυπήσει. Παίρνεις φορά και προχωράς, βλέπεις, κρίνεις, «ψωνίζεις», απορρίπτεις επανεξετάζεις, αναθεωρείς, επιστρέφεις, ξαναφεύγεις, επαναλαμβάνεσαι, αυτοαναιρείσαι  και τελικά  πάλι επιλέγεις. Οδηγός σου το κυνήγι για την καλύτερη φίρμα. Την πιο ακριβή. Την πιό λουσάτη.

Γιατί; Δεν ξέρεις. Μάλλον έτσι συνήθισες. Να προχωράς για ανεβάζεις τον πήχη. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει τέρμα ή όχι. Αρκεί να αγωνίζεσαι να το αγγίξεις.

.

Στη μπαμπούσκα της ζωής πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο απ’ αυτό που μόλις τόλμησες και πάντα βρίσκεται ένα ακόμη καλύτερο για να το καταρρίψει. Κι εσύ πάντα μένεις με την απορία του αν αυτό που τώρα ζεις αξίζει το στέμμα της προσωπικής σου καταξίωσης.

Μια ζωή ενθουσιάζεσαι νομίζοντας πως βρήκες το μαγικό κάτι. Αυτό που ανατρέπει  το υποθετικό και υλοποιεί το  υπερθετικό. Αυτό που σε κάνει να κλείνεις εκδικητικά το μάτι στο τίποτα, αφήνοντας πίσω σου μια σκόνη περασμένης αναμονής. Και ζεις τ’ όνειρο ξανά και ξανά. 

Κι όμως, αντί να τερματίσεις, επιστρέφεις κάθε φορά στην αφετηρία σου, προσπαθώντας να εξιχνιάσεις τι έγινε στην πορεία κι έχασες το δρόμο. Αλλάζεις συντελεστές. Προσθέτεις μεταβλητές. Αφαιρείς στοιχεία και περιμένεις, ελπίζοντας πως κάθε νέο «τώρα» είναι η λύση σε κάθε παλιό σου «δεν».

Μήπως τελικά προσπαθείς ν’ αγαπήσεις το πρότυπο, την ιδέα, το καλούπι κι εκεί που φερμάρεις για να το πιάσεις ξεχνάς το λόγο που μάχεσαι;

Μήπως τελικά η λύση δε βρίσκεται στο αταίριαστο των άλλων  αλλά στο κρυμμένο του τόσο εύκολα αναλώσιμου εαυτού σου;.

Μήπως τελικά η ιδέα που λαχταράς ν’ ακουμπήσεις εκπέμπει εκεί που τα στεγανά των προτύπων έχουν ήδη γίνει τέφρα;

Κι αν η απάντηση σ’ όλα αυτά φαίνεται να μοιάζει καταφατική.., τότε μήπως έφτασε πλέον η ώρα  να σταματήσεις να μπερδεύεις την ανατολή με τη δύση, βαφτίζοντας  σούρουπο κάθε αχνό ξημέρωμα που ανοίγεται μπροστά σου;