Για μια στιγμή βρίσκεις το θάρρος να κλείσεις τα μάτια… Το χθες πρωταγωνιστεί στις παραισθήσεις του σήμερα κι εσύ νιώθεις πως βλέπεις για χιλιοστή φορά την αγαπημένη σου ταινία..

Χρόνια τώρα διασκεδάζεις με τις ίδιες μουσικές χαζεύοντας  τα ίδια τοπία. Πατάς rewind στις αγαπημένες σκηνές και f.forward στα λάθη. Άραγε να υπάρχει και delete..;;

Χρόνια τώρα ψάχνεις το restart και κάθε φορά νομίζεις πως το βρίσκεις. Μα όταν το πατάς ανοίγεις τα μάτια, οι τίτλοι τέλους πέφτουν κι εσύ συνεχίζεις από εκεί που έμεινες πριν τα κλείσεις…

«Κάθε τέλος και μιαν αρχή».  Μα  η δικιά σου αρχή έπεται άνω τελείας και παραλείπει το κεφαλαίο... Κάπου εκεί αποφασίζεις ν’ αλλάξεις παράγραφο και όταν έρχεται η ώρα να γράψεις το κυρίως θέμα συνθέτεις επίλογο. Μετά από πολύ προσπάθεια καταφέρνεις να τον βαφτίσεις πρόλογο και ξαναρχίζεις. Στη μέση της διαδρομής γιορτάζεις που δήθεν κατάφερες να βρεις το αντίδοτο. Λίγα μέτρα παραπέρα πέφτεις σε καθρέφτη. Κι αντί να καμαρώσεις το είδωλο αυτού που έχεις δίπλα σου, κοιτάς το φόντο που ξεδιπλώνεται πίσω σου.. 

Ξαφνικά αποφασίζεις ν’ αλλάξεις διαδρομή. Κι εκεί που προχωράς σκοντάφτεις στο δέντρο και χάνεις το δάσος. Λίγο μετά συναντάς μια ταμπέλα. «δρυμός του μέλλοντος» γράφει. Μαζεύεις τα πράγματά σου και στρίβεις προς τα εκεί. Μένεις για λίγο. Μυρίζεις τα λουλούδια, λούζεσαι σε νέες πηγές κι απολαμβάνεις τη μαγική αφόρμιση της λήθης σου. Μαγική; Ή μήπως προσωρινή….;;

Έμαθες να προσηλυτίζεις τη μνήμη σου. Να φυλακίζεις τα λόγια σου στον κλειστό κλοιό του ακροατή εαυτού σου. Να δίνεις υποθετικές απαντήσεις στα διαχρονικά σου ερωτήματα. Να προσαρμόζεσαι στη βεβαιότητα του «ποτέ» και να ευγνωμονείς για την εμπειρία του «κάποτε».

Κι αυτό που πολεμάς περισσότερο; Ο φόβος να μην κλίνεις τον ενεστώτα με καταλήξεις αορίστου…