Ένα δωμάτιο γεμάτο πράγματα σε λάθος θέση. Κάθε βράδυ φιλοξενείσαι στην ακαταστασία του. Κλείνεις τα φώτα να μη βλέπεις. Ασφαλίζεις τα μάτια να βυθιστείς στη νύχτα σου και το πρωί κλείνεις ερμητικά την πόρτα και χάνεσαι στο φώς που σου χαρίζει το σκοτάδι της μέρας σου.. 

Καθρεφτίζεσαι σε ξένες βιτρίνες, προβάροντας κοστούμια που θα θελες μα δεν άντεχες ποτέ ν’ αγοράσεις, από φόβο μήπως εισβάλλουν στο σωρό του χάους σου. Αν τρομάξουν θα φύγουν, επαληθεύοντας την ουσία σου. Κι εσύ δεν αντέχεις την πιθανότητα του λίγου σου. Αν πάλι ημερέψουν θα μείνουν, αποδεικνύοντας την αξία σου. Κι εσύ δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς το πολύ σου…

 Οι ξένες ιστορίες, πάντα παράταση στην ολοκλήρωση της δικιάς σου. Και ο συγκροτημένος επίλογος πάντα  άγρυπνος εχθρός για να φιλάει τσίλιες κάθε ανολοκλήρωτος πρόλογός σου..

Νύχτωσε και σήμερα κι εσύ κουρασμένος από μια διαδρομή χωρίς πορεία, επιστρέφεις στο καταφύγιο σου. Ανοίγεις την πόρτα με την ελπίδα πως όλα θα είναι στη θέση τους… Έτσι μαγικά. Χωρίς να κουνήσεις ούτε το δάχτυλό σου.  Η ίδια ακατάστατη εικόνα σε καλωσορίζει. «Θ’ αλλάξω σήμερα» μονολογείς. Και με βία κλείνεις την πόρτα να μη βλέπεις.

  

Απόψε θα κοιμηθείς στο σαλόνι…

Αύριο…;;