Καμία φορά δεν είναι αρκετή για να αγγίξεις το τέρμα. Και κάθε φορά εκφράζεις το κάτι κρατώντας την ουσία. Αυτή που επιβεβαιώνει πόσο πολύ φοβάσαι να εκτεθείς στα μάτια που σε κοιτάνε, τη στιγμή που μια φωνή μέσα σου κραυγάζει: «επιτέλους μίλα χωρίς να σε νοιάζει το μουσικό αποτέλεσμα  των λέξεων».

Ώρες-ώρες μοιάζει σαν να κουβαλάς μια τσάντα φορτωμένη στον ώμο. Μετά από πολύωρο περπάτημα, φτάνεις στον προορισμό. Την ανοίγεις κι αντί να παραδώσεις όλο το φορτίο, κρατάς λίγο απ’ αυτό για την επιστροφή, νομίζοντας ότι κάτι θα γίνει στην πορεία και θ’ αδειάσεις. Μα τελικά ο πάτος δεν τρυπάει κι εσύ φτάνεις πίσω στην αφετηρία σου μ’ ένα αισθητά εμφανές «κάτι», που όσο ανάλαφρο κι αν φαντάζει, σου επιβάλλει τη συνεχή παρουσία του με την προσήλωση μιας ανάλαφρης μα τόσο ογκώδους επιμονής.

Οι κρυφές αλήθειες το μόνο ψέμα σου. Απόψε όμως κατάφερες να τις ξεγελάσεις. Κι έτσι μπορείς δειπνίζοντας με το θάρρος σου να διακοσμήσεις την τούρτα σου μ’ ένα ζουμερό κατακόκκινο κερασάκι που δήθεν τυχαία αμέλησες να βγάλεις απ’ την παλάμη. Δεν τα πες όλα. Ξέχασες μόνο ένα «εσύ» που λατρεύεις κι ένα «εμείς» που δεν κατάφερες ποτέ να προφέρεις. Έτσι για να μη νιώθεις άλλο το «εγώ» να αιωρείται σε ανεκπλήρωτες παραδοχές.