Λες ότι μπορείς να αναμετρηθείς με τους φόβους που πνίγεις στα μπουκάλια της λήθης σου. Αυτής που γεννιέται κάθε βράδυ στον ασφυκτικό ουρανό του μυαλού σου και πεθαίνει κάθε που το φως σου τάζει αλήθειες που αρνείσαι ν’ αγγίξεις.

Βλέπεις, Από τότε που αποφάσισες να ντύσεις με σκοτάδι τη μέρα σου, κάθε σου νύχτα φωτίζεται στις πτυχές του μαξιλιαριού που νανουρίζουν ψιθυριστά αυτό που αποφάσισες να ονομάσεις «ανώδυνο»..

Σε θυμάμαι πάντα να λες καλημέρα στη δύση, καλωσορίζοντας με υστερική ευγένεια την αναμονή μιας αγέννητης ανατολής..

Αύριο όμως δεν θα φοβηθείς τη θάλασσα. Θα ξυπνήσεις και με αργά, διστακτικά βήματα θα περπατήσεις. θα ευχηθείς να μη φτάσεις ποτέ στη ρωγμή της άμμου. Εκεί που το χρυσό μεταμορφώνεται σε γαλάζιο. Εκεί που ο βυθός χάνει για πάντα το ναδίρ, επιτρέποντας στον  πάτο να φλερτάρει  με την επιφάνεια.

Και τότε τα βήματά σου θ’ αρχίσουν να γίνονται αργά. Βαριά. Φοβισμένα. Σα να θέλουν να εκβιάσουν τον χρόνο που θα σε φέρει αντιμέτωπο με την υπόσχεσή σου.

Αυτό που συνήθισες να είσαι, επιστήθιος  γητευτής αυτού που με τη βία έμαθες να πιστεύεις πως δεν θα γίνεις ποτέ. Κι αυτό που θες να λέγεσαι, συμπλεγματικό κουβάρι πολύτιμης σκόνης με την οποία χρόνια τώρα αρωματίζεις τα συρτάρια της αυτιστικής σου αυτογνωσίας..

...Και λίγο πριν την ανάσα της μεγάλης κατάδυσης, να ψάχνεις πάλι για ναυαγοσώστες...